Een koekje voor de gezelligheid, als troost of om even niks te hoeven zeggen. Bijzonder hoe de koekjestrommel op de hoek van haar bureau al jaren voor de mooiste gesprekken zorgt. Zij aan de ene kant, een collega aan de andere kant van de tafel. Soms met bevlogen ideeën over de volgende stap voor organisatie. Of eerder droevig, als haar gesprekspartner tegen een burn-out aanzit en de tranen niet kan stoppen.

Ik loop met haar mee

Dit bespreken zij en ik, wandelend in het bos op een zonnige herfstdag. Met warmte in haar stem vertelt ze mij wat ze tegenwoordig zo mist in haar functie als HR-professional. Ze is nog de spin in het web, maar ze mist de koektrommelgesprekken. Het voelt alsof ze de ‘leuke dingen’ uit handen geeft aan collega’s, externen of adviseurs, en zelf blijft zitten met ad hoc zaken die over het Zoom-scherm schieten. Ze is zoekende. Doe ik wel de juiste dingen? Ben ik voldoende in contact? Hoe blijf ik zichtbaar en oefen ik invloed uit?

Wat doe jij; bewegen of stilstaan?

Ondertussen lopen we met de fictieve koekjestrommel in het bos. We praten over rollen, verantwoordelijkheden, taken. Normaal heeft zij de neiging te verdwalen in enthousiasme voor haar vak. Ze is het beweeglijke type. Maar niet vandaag. In de eerste Corona golf zag ze actief de vele mogelijkheden die deze tijd boden. Maar juist nu het allemaal langer duurt, haar beweging gedwongen stiller wordt, begint ze te twijfelen. Ze betwijfelt haar waarde, gaat contact steeds vaker uit de weg en heeft het gevoel achter zaken aan te lopen, i.p.v. te initiëren. Ze valt stil.

Meer tempo, meer kracht, meer plannen

We zijn de wandeling met een flinke pas begonnen, maar intussen zijn we zo vertraagt dat ik er kriebels van krijg. Heeft zij het ook door? Ze voelt zich kwetsbaar en futloos. Ik kijk haar aan en vraag haar te versnellen, ze glimlacht en laat zich dit geen tweede keer zeggen. Met flinke pas stappen we over het bospad. Hoe het voor haar is? Ze voelt zich stevig op haar benen staan. Ze glundert. 

De vertaling naar kantoor is nog even zoeken, want “ja maar”: Bij elke suggestie ziet ze iets wat haar tegenhoudt en stilzet.

Maar ze wil zo graag. Door juist met haar te praten in lange termijn doelen, grote sprongen, tempo, én beweging in het gesprek te brengen door haar te laten lopen, komt ze mentaal in beweging. Plannen ontstaan weer.

Stap voor stap keuzes maken

Stap voor stap ziet ze haar keuzes, door de dikke derrie heen. Ze heeft weer een richting. Juist als HR-professional gaat het over deze keuzes die aansluiten bij de lange termijn. Niet door overal inhoudelijk bij betrokken te zijn, maar door te denken in samenwerking, resultaat en processtappen. En door persoonlijk te mogen groeien, de eigen ruimte te voelen, ook als stress toeneemt.

Ze weet weer wat haar te doen staat: zich niet laten verleiden tot energievretende ad hoc taken, maar kiezen. Keuzes maken voor haarzelf, haar team en de organisatie. Op een manier die iedereen helpt, en voor haar ruimte creëert.